Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Janneke
Sorry, het is nogal een lang verslag geworden; voor een samenvatting van 5 regels moet je maar even helemaal naar beneden scrollen.
Tweede kerstdag was het dan eindelijk zover. Op Utrecht CS was het een drukte van belang met alle vakantiegangers. Nadat we onze bagage in het bagagerijtuig hadden gezet en in onze coupé hadden plaatsgenomen, kwam steward Matthijs langs met een welkomstdrankje. Omdat in de coupé naast ons twee ouders met vier kinderen zaten (die het alcoholische drankje lieten voor wat het was) kwam hij even later nog eens bij ons langs met een drankje. Goed zo Matthijs, jij mag blijven.
Een van mijn vriendinnen was bijna jarig, dus hebben we de coupé met slingers versierd en even later liepen we met onze Jip & Janneke feesthoedjes naar het barrijtuig. Daar hebben we de hele avond gedanst en gezongen, en om middernacht een fles champagne opengetrokken. Zo, de vakantie was begonnen.
De volgende ochtend kregen we een ontbijtje… 2 kleffe broodjes, een kuipje jam, een kuipje smeerkaas, een plakje ontbijtkoek en een bekertje jus d’orange. Niet echt om over naar huis te schrijven, maar ach… het was goed bedoeld. Keurig op tijd kwamen we in Landeck aan, waar een taxibusje voor de transfer naar Kappl klaarstond. Rond de middag kwamen we aan bij ons chalet waar Eva, de chaletgirl, ons hartelijk ontving en de keukentafel had gedekt met lekkere kaiserbroodjes, ham, kaas, worst, jam, honing, nutella, pindakaas, koffie en thee. Heerlijk, dat smaakte stukken beter dan het ontbijt in de trein.
Ons chalet
Twee uurtjes later had Eva alle kamers gereed, en hebben we vast wat spullen uitgepakt. Daarna zijn we naar de dichtstbijzijnde skiverhuur gelopen om voor enkelen onder ons skimateriaal te halen. Een uurtje later waren we weer terug, en daar was ook de 7e vriendin vanuit Flachau aangekomen, en besloten we naar Kappl te wandelen. Het was behoorlijk koud, zo’n -10 graden, dus wanten aan en muts op. Na een half uurtje wandelen kwamen we in Kappl dorp, waar niet zo veel te beleven was, maar op goed geluk belandden we in de Schafstall, een leuke kroeg aan de piste. Na een paar glühweintjes zijn we met een taxi terug naar het chalet gegaan, waar ook de 8e vriendin uit Ischgl inmiddels was aangekomen. Drie vrienden waren nog met de auto vanuit Nederland onderweg, maar hadden door de vele files behoorlijk vertraging. Tegen 20u waren we dan eindelijk compleet en zijn we gaan eten bij restaurant Edelweiss Schloss, een nabijgelegen restaurant (de chaletformule was o.b.v. halfpension, met ontbijt verzorgd door de chaletgirl en met diner in Edelweiss). We moesten een half uurtje wachten tot onze tafel vrij was, en kregen daarom een drankje van de zaak aangeboden.
Rondje van de zaak
Het diner bestond uit een saladebuffet, soep, hoofdgerecht en dessert. Helemaal goed. Alleen was de bediening zó snel, dat je bijna je bord moest vasthouden, anders werd het zo onder je neus vandaan getrokken en stond het volgende gerecht al voor je op tafel. Na het eten weer terug naar ons chalet, waar we in de keuken nog wat hebben nagekletst en vervolgens iedereen zijn bed in dook.
Zondag ochtend: strak blauwe lucht en een stralende zon. Na het ontbijt zijn we voor het chalet in de skibus gestapt en hebben de eerste dag in Kappl geskied. Onderaan bij de gondel hadden we meteen al veel bekijks vanwege onze skihesjes. Allemaal dezelfde kleur, maar ieder met een eigen tekst. Van tevoren nooit gedacht dat we zo’n lol van die hesjes zouden hebben. Bij de lift hoorde je achter je vaak een gegniffel van mensen die de teksten op de hesjes lazen. Of opmerkingen zoals “Hee, daar heb je nog zo’n hesje” of “Oh, das ist só Britney”. Het mooist was toen een klein jochie verontwaardigd riep “Männer sind Schweine? Aber das stimmt doch nicht!!” Bovendien waren de hesjes ook nog eens heel praktisch. Als je met z’n elven gaat skiën, moet je nu en dan nog wel eens zoeken naar de rest van de groep. Nu keek je even om je heen, zocht naar rode hesjes, en voila. Ideaal! En bij de lift ook handig. Als er al een paar vooraan in de rij stonden, en een ander kwam er iets later achter aan, liet iedereen je voor, zo van “Oh, die hoort bij die anderen”.
Die eerste dag in Kappl was ons prima bevallen. Wat een fijne pistes, en wat een lekkere sneeuw. En zo ontzettend rustig. Wij hadden verwacht dat het vanwege de vakantieperiode druk zou zijn, maar niets was minder waar. Overal had je de pistes bijna voor jezelf, en bij de liften kon je bijna overal zo doorlopen. De lekkerste afdaling was toch wel de nr. 9, helemaal van bovenaan de Alblittkopfbahn tot onderaan het dalstation, 8 km lang. In het dorp, net voor het dalstation, nog even een glühweintje gedronken in de Schafstall en vandaar een taxi terug naar het chalet besteld.
Maandag t/m vrijdag: elke dag schitterend weer. De rest van de week hebben we iedere ochtend een taxi besteld om naar Ischgl te gaan. Ideaal, 17 euro voor een taxirit met 11 personen, dat was goed te doen. Daar gingen we met de Silvretta gondel naar boven, en deden elke dag weer andere pistes. Ook hier weer super pistes. Lekker brede rode pistes, racebanen waren het, met hier en daar een zwarte buckel piste. Heerlijk! Meestal maakten we halverwege de ochtend ergens een stop om op een terras koffie te drinken en gingen we rond 13u ergens lunchen. Het was zulk lekker weer dat we alle dagen buiten op het terras konden zitten, we hebben geen een keer binnen hoeven te zitten.
Op het terras in het zonnetje
Aan de warme choco mit sahne op het terras van de Idalp
Geinige barkrukken…
Aan het eind van de dag skieden we de dalafdaling terug naar Ischgl of, als het al te donker werd, namen we de gondel.
Terug naar beneden met de gondel
Dalafdaling naar Ischgl bij schemer
Vervolgens gingen we in Ischgl even naar de Kuhstall om te après-skiën (alhoewel even… naarmate de week vorderde, kregen we steeds meer de smaak te pakken, en elke dag gingen we dan ook een half uurtje later naar huis dan de dag ervoor). Ook tijdens de après-ski waren onze skihesjes een groot succes. Constant “Oh, daar heb je er nog eentje” of “Hee, die heeft een andere tekst”, mensen die foto’s maakten en wilden weten waar we die hesjes besteld hadden, of ons zelfs gratis drankjes aanboden.
Maandagavond voor het eten zijn we maar eens even op zoek gegaan naar Eva, die we sinds zaterdagmiddag niet meer gezien hadden. Voor 6 avonden was het diner inclusief, behalve op woensdag oudejaarsavond. Dus vroegen we Eva of ze voor ons een reservering kon maken om te kaasfonduen in de Schafstall. Dat zou ze regelen, en ze zou ons de volgende dag een sms-je sturen zodra het gelukt was.
Daarna door naar Edelweiss voor het diner, waar een deel van onze groep rechtstreeks vanuit de après-ski met een taxi aankwam. Nou, dat hebben ze geweten. Na het eten moesten ze op hun skischoenen met de ski’s op hun schouder terugwandelen naar het chalet. Nou is dat maar 500 meter, maar wel over een hele steile weg. De een na de ander gleed natuurlijk uit, dus halverwege trokken ze hun skischoenen uit en zijn op hun sokken verder gelopen. Haha, wat hebben wij om hen gelachen… gelukkig raakte niemand gewond.
Dinsdagavond bij het diner zaten we naast een tafel met een grote Duitse familie. We raakten gezellig aan de praat, en opeens vroegen ze ons of wij op de piste ook die mensen met die hesjes hadden gezien. Je moest hun gezichten eens zien toen ze er achter kwamen dat wij dat waren… kostelijk! Vervolgens de hele avond gezellig gebabbeld, en Duitse en Nederlandse après-ski liedjes uitgewisseld. Na het diner kwam Eva die avond tegelijk met ons thuis. We hadden de hele dag niks meer van haar gehoord, dus wij natuurlijk benieuwd of ze voor ons die reservering bij de Schafstall had kunnen regelen. Helaas niet… ze had de ene smoes na de andere. Eerst zei ze dat ze niet wist hoe je daar behalve op ski´s of op een slee moest komen (nou, op ski´s of een slee dus… of anders met een taxi of de skibus). Toen zei ze dat ze evt. wel om 6u een reservering bij hotel Post kon maken. Tja, op oudejaarsavond om 6u eten en er dan om half 9 voor de volgende reservering uitgegooid worden… nee, dank je. Dus vroegen we of ze de Schafstall anders niet even kon bellen. Maar ze had het telefoonnummer niet. “Telefoonboek.nl” riepen wij in koor. Tien minuten later kwam ze terug met een printje van een lijst met hotels… ze kon het niet vinden, of wij konden kijken op die lijst. Tja, hotels… verkeerde zoekterm. Uiteindelijk toch gevonden en gebeld, maar helaas… vol… zei Eva (wat de volgende dag ook weer een smoes bleek te zijn, want de Schafstall bleek op oudejaarsavond helemaal niet open te zijn… dus niks vol, gewoon gesloten). Toen vroegen we of ze dan misschien Edelweiss kon bellen om te vragen of er in de bistro in de kelder nog plek voor ons was. En ja hoor, uiteindelijk een reservering gemaakt om daar op oudejaarsavond te kaasfonduen. Toen we haar er op aanspraken dat ze het al met al die dag niet zo handig had aangepakt, was haar laatste smoes dat ze dan wel chaletstaf was, maar dat ze dit niet haar taak vond. Okay, prima, maar dat had ze de avond ervoor dan wel meteen mogen zeggen… en waarom staat er in de brochure dan “… ´s avonds kan de chaletstaf ook activiteiten buitenshuis organiseren zoals een avondje kaasfondue of een fakkeltocht…”? Natuurlijk hadden wij de dag ervoor ook zelf naar de Schafstall kunnen bellen, maar als een ander toezegt het te regelen, ga je er van uit dat het ook gebeurt. Beetje jammer. Je betaalt toch niet voor niets de hoofdprijs voor een catered chalet met chaletstaf. Een telefoontje naar de reisorganisatie in Nederland leverde in ieder geval resultaat op… want vanaf die dag stond er voortaan elke middag koffie en thee met iets lekkers voor ons klaar. Eva is een lieve meid, beetje jong en onervaren, en had een klein beetje aansturing nodig. Daarna was ze ook elke ochtend even bij het ontbijt aanwezig voor het geval we nog vragen hadden (niet dat we die nog hadden, maar het werd toch door ons gewaardeerd).
Woensdagmiddag ontdekte een van ons op de piste dat ze haar mobieltje kwijt was. De rits van haar broekzak was open, dus waarschijnlijk was hij ergens uit haar broek gevallen. Balen, wat nu? Eerst maar met een ander mobieltje bellen, om te horen of hij ergens in de buurt lag. Helaas. Nog eens bellen… misschien had iemand ‘m gevonden en zou het telefoontje beantwoorden. Maar helaas, ook dit leverde niets op. Dus er zat niets anders op dan naar Nederland te bellen om haar mobieltje te blokkeren. Even later kwamen we bij het chalet aan. Skischoenen in het verwarmde skihok en pantoffels aan. Halverwege de trap vroeg ze zich af waarom haar broekspijp toch zo zwaar aanvoelde en er iets hards op haar wreef drukte… bleek dat haar mobieltje in de voering van haar broekspijp was gegleden… wat een giller. Gelukkig, mobieltje weer terug, maar inmiddels wel geblokkeerd. Dus weer naar Nederland bellen om te deblokkeren, maar dat gaat helaas niet zo makkelijk als blokkeren, zeker niet met een mobieltje van de zaak. Want dat moet blijkbaar gebeuren door degene die het telefooncontract getekend heeft. Tja, daar zit je dan op oudejaarsavond en niet mobiel bereikbaar. En op 1 januari is er natuurlijk niemand bereikbaar, dus eerder dan vrijdag kon die telefoon sowieso niet gedeblokkeerd worden. Afijn, op donderdagmiddag in Ischgl een sjiek hotel ingelopen, daar een fax verstuurd met een kopie van haar paspoort en ja hoor, vrijdagmiddag deed het mobieltje het weer.
Woensdagavond zijn we na het kaasfonduen naar de Schupfa gegaan, een bar onderaan bij de dalstation in Kappl. De tent was tjokvol, en we kwamen die Duitse familie van de avond ervoor tegen. Zij waren met z’n tienen, wij met z’n elven, dus zo waren we al met al met een gezellig grote groep. Om middernacht ging iedereen naar buiten en werd er behoorlijk wat vuurwerk afgestoken, zowel door ons als door andere gasten. Maar het meest indrukwekkend was toch wel de Ufo die een vriendin had meegenomen. Dat is een lange papieren koker en heeft wel wat weg van die Ikea bollampen van rijstpapier . Onderin zit een in brandstof gedrenkt lapje dat je aansteekt. Een paar minuten wachten tot de Ufo zich met warme lucht gevuld heeft, dan laat je hem los en zweeft die de lucht in. De nacht was op dat moment nog helder en je kon de ballon nog minuten volgen. Hij ging zelfs stukken hoger dan al het vuurwerk. Een prachtig gezicht zo in de donkere nacht.
Daarna nog tot een uurtje of 4 doorgefeest en toen maar naar huis. Het nieuwe jaar begon met een prachtig kadootje… er was ruim 10 cm sneeuw gevallen!
Joepie, het sneeuwt!
Donderdagochtend was iedereen een beetje katerig van de avond ervoor, dus zijn we maar eens een uurtje later opgestaan. Maar al met al stonden we toch om kwart over 10 op de piste, want het was weer een prachtige dag en er lag een pak verse sneeuw, dat wil je gewoon niet missen.
Vrijdagochtend zijn 2 vriendinnen na het ontbijt terug naar Nederland vertrokken (de een was hiervoor al een week in Flachau geweest en de ander in Ischgl) om de drukte op zaterdag te vermijden. Langzaam aan begon ons gezelschap uit te dunnen, het leek wel een beetje op “tien kleine negertjes”.
Die middag zijn we een paar keer door het funpark gegaan, en tenslotte met de allerlaatste lift nog een keertje naar boven om de skibaan met snelheidsmeter te nemen. Ik was wel benieuwd tot wat voor snelheid ik met mijn nieuwe Atomic SX 10 ski’s in staat was. Wauw, 75 km/u. Ik wist niet dat het zo hard ging… ben ik even blij dat ik tegenwoordig een helm draag. Niet dat ik daardoor roekeloos ga skiën en gelukkig ben ik de hele week ook geen een keer gevallen… maar ja, je weet maar nooit.
Zo’n helm is trouwens ook een erg handig “boodschappenmandje” om je wanten, sjaal en skibril in op te bergen en dan in de kroeg ergens aan op te hangen zodat je er niet de hele tijd mee loopt te zeulen.
Voor de laatste keer nog naar de Kuhstall… wederom een gezellige avond, maar met een minder gezellig einde. Een van onze snowboards was gestolen. Wat een domper. Op naar het politiebureau, dat al gesloten bleek en waar niemand meer aanwezig was. Balen, kun je dat de volgende dag voor vertrek ook nog allemaal gaan regelen. Ik weet in ieder geval wel dat ik vóór mijn volgende wintersportvakantie in maart zo’n skislot ga aanschaffen… ik moet er niet aan denken dat mijn nieuwe ski’s gestolen worden.
Zaterdagochtend: voor het eerst ietsepietsie bewolking in het dal van Kappl.
Het dal van Kappl
De drie vrienden die met de auto waren gekomen, zouden vanochtend om 6u vertrekken. Maar wat een pech, de auto wou niet starten, de accu deed helemaal niets. Dus de Oostenrijkse ANWB gebeld, die pas om 8u langskwam. Advies: bij dit soort temperaturen (de hele week overdag niet boven de -3 graden geweest) elke dag je auto starten en de motor even laten lopen. En alleen Oostenrijkse diesel tanken, want die bevriest niet bij die temperaturen. Nou, weer een lesje geleerd. Nadat we ze om half 9 hebben uitgezwaaid, nam de rest (we waren nu nog maar met 6 personen over) om 9u de skibus naar Kappl. Een van ons dus door naar Ischgl om bij de politie aangifte te doen van haar gestolen snowboard. Twee anderen vonden het welletjes en hebben hun huurmateriaal ingeleverd om de rest van de dag boven bij de Bockalm van de zon te genieten, de bewolking was inmiddels verdwenen en er was weer een strak blauwe lucht. Twee vriendinnen en ik hebben nog heerlijk in Kappl geskied. Onderaan de piste nog een laatste glühweintje bij de Schafstall en toen terug naar ons chalet, waar we rond 6u door een taxi werden opgehaald voor onze transfer naar Landeck. Helaas zat de vakantie er op en was het gestolen snowboard natuurlijk een flinke domper, maar al met al kunnen we terugkijken op een fantastische week!
Samengevat:
Een super week met elke dag een strak blauwe lucht, stralende zon, en overdag temperaturen tussen -3/-12 graden zodat de sneeuw goed bleef liggen en de pistes van prima kwaliteit waren, en meer après-ski plezier dan ooit tevoren (die oorwurmen gaan nu nog steeds door mijn hoofd). En op oudejaarsnacht bovendien ook nog een kadootje van 10 cm verse sneeuw. We hadden het niet beter kunnen treffen!
Groetjes, Janneke………. die só Britney ist. ;-)
