Naar aanleiding van de draad van Loes over het kiezen tussen 2 typen ski's en wat daar gezegd werd over damesski's: ‘dat zijn slappe-wapperski’s en dat wil toch niemand'? Loes vraagt zich daarop af waarom ze dan gemaakt en verkocht worden.
Ik denk dat damesski's best zinvol kunnen zijn, omdat dames gemiddeld bij eenzelfde lengte ski veel minder gewicht en een ook minder spierkracht in te brengen hebben. Neem even een gekozen skilengte van 1.65-1.70. Daar kan een heer dan zomaar 80-90 kg op zetten terwijl een dame het misschien moet doen met 55-65 kg. Daarbij minder spierkracht en het lijkt me duidelijk dat er een andere stijfheid bij die lengte nodig is.
Zelf (tengere bouw, weinig kracht, slechte knieën dus ook niet al te veel kracht willen gebruiken) ben ik overgestapt van vrij stijve Völkls naar K2 burnin love (jawel, een damesski, in dezelfde categorie als de Blizzards van Loes). En ja ik merk verschil. De Völkls gingen overal doorheen als een mes door de boter, nu is er bij hogere snelheden iets meer zoekerigheid. Maar hé, dan doe ik net iets rustiger. Want ik weet wat ik heb ‘opgegeven’, ik weet ook wat ik heb gewonnen! De Völkls moesten echt iedere bocht worden gestuurd, en nu hoef ik alleen maar te denken: bocht, en ze gaan al. En dat vind ik dan toch geen slechte ruil.
Ze doen misschien geen optimaal recht aan mijn kunnen. Maar dat wil ik ook eigenlijk niet (meer); ik wil rustig skiën en genieten en me niet teveel inspannen. Niet iedereen heeft als doel poeder en/of knallen of de snelste weg om dat te leren. Ik denk dus dat er best een groep gebruikers is die een goede keus doen met een damesski.
Maar als iemand de ultieme kruising voor me weet: wendbaar met weinig gewicht en kracht (lief voor mijn knieën) en toch dat stabiele mes-door-de-boter op hogere snelheid en door de crud, voor 90% dienst op de piste, dan houd ik me aanbevolen natuurlijk! :-D