Mijn man heeft toen vanuit huis zoveel mogelijk gewerkt. Om dat te kunnen doen heeft hij zeer veel een beroep op zijn collega's moeten doen. Die kwamen regelmatig spullen thuis brengen etc. Ook werdhij soms met een taxi gehaald voor een vergadering elders in het land.
Hij wil gewoon niet het risico lopen dat hij zijn collega's hier nog eens mee moet belasten.
Aan de andere kant, de meeste ongelukken gebeuren in en om het huis. Ikzelf vind dat je er niet teveel over moet nadenken, je moet het natuurlijk ook niet opzoeken…. Wij hebben een fietsgroepje waarmee we 1 a 2 keer per week een ommetje maken en af en toe een tocht. Daar zit iemand in die gestopt was met skiën omdat hij het te gevaarlijk vond, bang om iets te breken, om toch bezig te blijven ging hij met ons mee fietsen. Bij 1 van onze avond tochtjes kwam hij ten val en brak zijn sleutel been…. Gestopt met fietsen…. 2 jaar later, op de gewone fiets even boodschappen gaan doen, door een loslopende hond onderuit gegaan en zijn arm gebroken…. Ik wil maar zeggen, een ongelukje zit in een klein hoekje…….
Dat soort overwegingen zijn momenteel gaande. “Jéé je gaat toch zeker niet wéér skiën ? je weet hoe het vorig jaar is gegaan”
Momenteel krijg ik dat een paar keer per dag te horen.
Maar zoals boven gesteld; Je moet het niet opzoeken en er kan altijd wel iets gebeuren.
Om nu veel van de leuke zaken des levens op slot te gooien omdat er iets kan gebeuren gaat me te ver.
Ik wil mijn leven niet laten leiden door de gedachte van: “Ja maar als……..” omdat ik nu een keer iets lulligs heb beleefd.
Feit blijft dat je nu meegemaakt hebt dat zo'n blessure een grotere impact had, en nog steeds heeft, als je vooraf had ingeschat.
Mijn pols is tot op heden nog steeds niet volledig hersteld. Zo'n 80% Hij hindert me nog wel en ik voel hem nog dagelijks.
Maar neem maar van me aan dat ik de eerste week van januari weer vol op aan et genieten ben.
Bert, sorry hoor, maar ik vind dat de discussie over dit onderwerp behoorlijk mutserig wordt. Er zijn mensen die veel ernstiger gewond zijn geraakt en die daarna met slechts 1 been, zonder armen of blind de piste afkomen. En dan zou jij je zorgen moeten maken over een pols die slechts 80% van je pols van voor het ongeluk is. Stap gewoon op je ski's en ga er voor.
Je hebt helemaal gelijk.
Zeker als ik zie hoe mijn skimaat/zwager, zoals je stelt, naar beneden gaat na een bovenbeenamputatie en dus op één ski zijn ding doet.
Op dit moment skiet hij als een speer in de Flachau regio.
Maar ik maak me geen zorgen hoor. Was alleen benieuwd naar de ervaringen van anderen.
Een paar jaar geleden in januari mijn arm gebroken. In maart (net 6 weken later) stond ik alweer op de ski's. Wel voorzichtig gedaan natuurlijk. Jaren daarna gewoon weer als vanouds. Eerlijk gezegd heeft een val die ik een jaar later maakte, tijdens een korte afsteker buiten de piste, meer indruk: niet zo heel ver van waar ik met mijn hoofd terecht kwam, stak een mooie rotspunt uit de sneeuw omhoog… Nu heb ik een helm 
.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's