Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Ton
Reis verslag Paso Tonale/ Ponte di Legno
24 december 2010 t/m 1 januari 2011
Door Ton
Als vader van drie zonen, van 4, 6 en 8 waarvan de jongste nog nooit op skies heeft gestaan hebben we besloten om dit jaar naast de krokus ook met kerst weg te gaan, zodat de jongste een beetje kan wennen en oefenen. Ik snowboard, de rest van mijn gezin skiet.
Winterberg is ons eerste plan, maar we zien een fantastische aanbieding in Italie; week in een groot (60 m2, 2 badkamers, 2 slaapkamers, ruimer living) appartement voor € 700,- . Voor dat geld niet twijfelen, dus meteen geboekt. We kennen Italie (Cervinia/ Zermatt) en houden erg van de combi wintersporten en lekker eten.
Op 28 oktober heb ik een vraag gesteld op dit forum over Paso Tonale. Ik kreeg erg veel reacties en de gemiddelde strekking van de antwoorden was (in mijn eigen woorden) dat ik me redelijk in de luren heb laten leggen omdat Paso Tonale een van de slechtst bereikbare ski gebieden ter wereld moet zijn. Daarnaast is de kennis van Paso Tonale niet erg groot, getuige het geringe aantal onderwerpen waar deze ski plaats aan bod komt.
Ik zeg toe een kort reisverslag te maken. Helaas komt Ewald daar met een smart-ass antwoord overheen dat hij een uitgebreid reisverslag wil. REIS verslag, hahaha, want de REIS naar Paso Tonale begint mythische vormen aan te nemen op dit forum ;-)
Toch wel geschrokken van alle verhalen over gesloten passen heb ik van het ene op het andere moment besloten om een hotel te boeken en in plaats van zaterdag op vrijdag te vertrekken. Geen slechte keuze, zo blijkt al snel. Hoewel er nog bijna 2 maanden te gaan zijn, is er voor Kerstavond nog maar een ( 1!!!) hotel beschikbaar voor 5 personen in de omgeving (straal 50 km)van Innsbruck. Meteen maar geboekt. Mijn vrouw weet nog van niets,maar ik neem even aan dat ze het eens is met mijn beslissing.
Geen foto van de eerste dag, want toen was het erg slecht weer. De rest van de vakantie was het perfect! Goede off-piste mogelijkheden
De volgende stap in deze reis vindt plaats op 6 november. Er zijn waarschijnlijk nog weinig pistes open in de Alpen mijn jongste van 4 heeft zijn eerste ski les. In Rucphen. Hij vindt het leuk en heeft er aanleg voor. Hoewel de meeste kinderen in zijn klasje een stuk ouder zijn mag hij na 5 lessen met ongeveer de helft van zijn klasje door naar de vervolgcursus. De rest wordt aangeraden om de begincursus nog een keer doen omdat ze de pizzapunt nog niet onder de knie hebben.
Vrijdag 24 december om een uurtje of 8:30 vertrekken we vanuit omgeving Breda naar Innsbruck . Koning Winter heeft goed zijn best gedaan en er ligt een flink pak sneeuw op de snelwegen. Gelukkig is het niet druk en bereiken we Venlo zonder problemen. De (ingebouwde Audi) navigatie brengt ons in verwarring en stuurt ons rechtdoor via de snelweg in plaats van binnendoor rond Venlo. Ik ben eigenwijs en ga er toch af, maar na aandringen van de navigatie kom besluit ik toch terug te gaan en keurig de bevelen van de navigatie op te volgen. En ben daar achteraf blij om want we hebben telefonisch contact met een collega van mijn vrouw die heel lang in de file staat op de 61 naar Koblenz, terwijl wij filevrij rijden.
De Duitste autowegen zijn nog slechter begaanbaar dan de Nederlandse. Gelukkig is er dusdanig weinig verkeer dat het toch nog verantwoord is om ongeveer 100 km/h te rijden. Het is intensief rijden met veel vallende sneeuw en een flink sneeuwpak op de wegen. We worden via München gestuurd en vanaf ongeveer daar gaat de sneeuw over in lichte regen en zijn de wegen sneeuwvrij. De laatste paar uur gaan vlot. Geen hond op de weg, hier voelt de Audi zich als een vis in het water.
Om 21;00 komen we aan bij ons hotel. Er is niemand aanwezig maar er hangt een briefje op de deur dat de sleutel achter de bloembak hangt. Sleutel gevonden en we zijn binnen. De bar en het restaurant zijn dicht, maar hier hadden we rekening mee gehouden. Ik plop een Hollands biertje open en mijn vrouw begint broodjes voor de kinderen te maken. Om een uurtje of elf is iedereen in een diepe slaap.
De eerste kerstdag staan we om 8 uur op, ontbijten in het hotel (gelukkig is er nu wel iemand) en we maken ons klaar voor de tweede etappe van onze reis. In het reisboekje van Pharos reizen staat dat we Marilleva 1400 als bestemming in de navigatie moeten ingeven. Zo gezegd , zo gedaan en daar gaan we. Als snel zitten we op we weer op de snelweg en omdat het eerste kerstdag is, negen uur in de ochtend zijn we zo'n beetje de enige op de Brennerpas. Het sneeuwt ook hier hard, maar de wegen zijn goed begaanbaar.
Ook de Italiaanse binnenwegen zijn goed te doen en al snel zijn we op plaats van bestemming. Hoewel. We moeten nog een bergweg op en daar ligt heel veel sneeuw en hij is steil. En ik heb geen kettingen bij me. Hmmm, ik begin me toch wel een beetje zorgen te maken, maar de 20 kilomter omhoog blijken toch te doen. Maar dan het hotel nog vinden.
Er staat geen adres in de beschrijving van Pharos reizen.
En het sneeuwt heel hard.
En de VVV is dicht.
En de kinderen zijn lastig.
We parkeren de auto bij de lift en gaan een bar in en vragen naar het hotel. Achter in het boekje van Pharos staat wel een adres. Maar als we dat laten zien, trekt het aardige personeel daar een verbaasd hoofd. Dit is niet Ponte di Legno, maar Marilleva. Verbaasd gaan we naar buiten en het begint te dagen. Op de liften staat Marilleva, terwijl wij in Ponte de Legno zouden moeten zitten. Als ik het adres dat achter in het boekje in de navigatie ingeef, ben ik zo'n 50 kilometer van mijn bestemming verwijderd. Gelukkig staat er ook een telefoonnummer van het hotel in het boekje, maar er wordt niet opgenomen. Ik snap er geen bal meer van. Ik voel er weinig voor om zonder sneeuwkettingen weer naar beneden te gaan om er dan misschien toch weer achter te komen dat we wel boven moeten zijn.
Gelukkig staat er het nummer van de ANWB alarm centrale in het boekje en ik besluit die maar eens te bellen. (Pharos reizen is een dochter van de ANWB) Na het probleem te hebben uitgelegd wordt me beloofd dat ze het gaan uitzoeken en mij terug te bellen. En ja hoor; de Marilleva in het boekje is een foutje en we zitten inderdaad helemaal verkeerd. Gelukkig is het nog vroeg in de middag en met de nieuwe aanwijzingen in de navigatie gaan we op weg naar het juiste adres, een uurtje verder.
Daar aangekomen wacht ons een nieuwe verassing. Een aangename deze keer. Ons appartement maakt deel uit van een prachtig nieuw 4-sterren hotel-complex. Het ziet er werkelijke schitterend uit en we hebben een heel ruim appartement. We zijn de tweede (!!) gasten - ooit- die in het complex inchecken.
De volgende dag gaat iemand van het hotel mee om ons wegwijs te maken in het dorp, skipassen mee te regelen, skiverhuur en skischool. Omdat het weer slecht is en het al rond 11:00 is, besluiten we de kinderen pas vanaf de volgende dag naar de klas te laten gaan en vandaag op t gemak een beetje vrij te skiën.
Ik wil met de jongste in de sleeplift bij de blauwe piste gaan, maar dat gaat niet helemaal goed. Hij hangt te ver naar voren en als het pannetje onder zijn billen aangrijpt wordt hij zo'n beetje gelanceerd. Een meter of drie verder knalt hij head-first op de verse sneeuw.
Hij schrikt en begint te huilen. En wil niet meer. Even een paar minuten troosten en zachtjes op hem inpraten en gelukkig gaat het de tweede keer wel goed en komt hij zonder problemen boven en weer beneden.
De volgende dag is het prachtig mooi blauw. We moeten om 11:00 met onze drie mannen bij de ski school staan. Het is, laat ik het positief brengen, typisch Italiaans (Chaotisch dus). Een man met een megafoon die van alles roept, iedereen die door elkaar loopt maar uiteindelijk vinden alle drie onze zonen hun leraar en ze zijn weg. En wij gaan even het gebied verkennen we hebben tot 13:00
Het gebied. Leent zich niet echt voor tochten. Prima gebied voor kleinere kinderen en beginners.
Het gebied is een beetje vreemd. Het bestaat uit zo'n 80 km piste. De leuke lange pistes liggen echter erg ver uit elkaar. In het midden van het gebied zijn er 5 liften naast elkaar die allemaal een of twee pisten naast zich hebben die allemaal bij recht naar beneden gaan. En dan heb je aan de beide uithoeken van het gebied wat hogere en leukere pistes liggen. En dan is er nog de gletsjer aan de overkant en de route terug naar Ponte de Legno waar ons appartement ligt. Niet iets om tochten te maken.
De volgende dag is het wederom strak blauw en windstil, paar graadjes onder nul. Perfecte omstandigheden, dus. Bij de ski school gaat het er weer hetzelfde aan toe. Chaos, dus. Voor de oudste twee hebben de klassen en leraren snel gevonden. Voor de jongste is het moeilijker. Wij weten niet meer hoe zijn leraar heet. Wij vragen aan de jongste (hij is 4) of hij weet hoe de leraar heeft en of hij misschien bekenden ziet. Nee, is het antwoord, maar er zat een jongen met een drakenmuts bij hem in de klas. Nou dat is een aanknopingspunt en een paar minuten later zie ik inderdaad een kindje met een drankenhelm tussen de 200 krioelende kinderen bij de ski school. En het is hem nog ook! Wij hebben weer twee uur om ons zelf te vermaken en gaan weer de langere pistes opzoeken.
De jongste met zijn leraar. (Toen we hem eindelijk gevonden hadden)
En zo gaat het elke dag. We brengen de kinderen naar de klasjes, en we gaan zelf de paar lange afdalingen die het gebied kent doen, om weer op tijd terug te zijn om de kids op te pikken. De voorlaatste dag besluiten mijn oudste zoon en ik dat we terug naar Ponte di Legno gaan skien. Normaal nemen we halverwege de afdaling de gondel met de rest van ons gezin, omdat we alleen over een flink stuk zwart terug kunnen naar het dal van Ponte di Legno.
De zwarte blijkt een echte zwarte te zijn. Hij is erg steil en vooral ook erg ijzig. Om ons heen zien we veel mensen de skies uit doen en verder lopen, maar dat is onze eer te na. Zonder kleerscheuren komen we beneden aan, mijn vrouw en de andere twee staan ons al op te wachten. We zijn trots op ons zelf!
Tussen de middag eten we altijd ergens in de buurt van de ski school. We kennen het Italiaanse wintersport eten uit Cervinia en daar heb je op en rond de pistes leuke restaurants zitten waar je heel lekker kunt eten. Helaas zijn er weinig van dit soort restaurants in Passo Tonale. Er is één wel mooie hippe zaak waar je erg lekker kunt eten, de rest die wij gezien hebben is type zelf bediening vreetschuur. Een kleine tegenvaller. Tentjes op de piste zijn er bijna niet, alleen de 3 hogere pistes bieden een bar. Voor de rest speelt het horeca gebeuren zich beneden aan de rand van de afdalingen af. Het is er niet duur, althans voor hoogseizoen wintersport begrippen. Bakkie expresso voor een euro, pot bier voor 3 euro, dat soort werk.
De skipas is wel aan de prijs; € 155,- voor 6 dagen vind ik relatief duur.
Donderdag besluiten we met zijn allen naar het fun park te gaan. Ik ben niet zo'n ervaren jumper maar heb er toch wel lol in. Ook is het leuk om te zien dat de kinderen totaal geen angst kennen en van best hoge schansjes en rails af gaan. Ook wel eng aan de andere kant.
Even twee uurtjes voor ons zelf.
Vrijdag 31 december is onze laatste dag. We zeggen niets tegen de jongste twee, maar de oudste gaat niet naar zijn klasje. Zijn Hollandse vriend en skimaat (onze buren in het appartement) is al naar huis en verder zijn er alleen Italiaanse meisjes in zijn klas. En daar had hij geen zin dus gaan we weer lekker met zijn tweeën op pad. En ik merk nog een keer dat hij een echte goed skiër aan het worden is. Hij doet het nu voor het derde jaar waarin dit de vierde vakantie is. Hij gaat hard maar netjes. Op de vlakkere stukken heb ik het voordeel van mijn veel langere board ten opzichte van zijn ski's . Maar de steile stukken komt hij mij regelmatig vrij hard voorbij geknald. Kleine jongens worden groot.
De oudste.
De laatste middag gaan we nog een keer naar het fun park. Ik ga voor de jongens uit, zodat ik hen goed kan filmen tijdens hun sprongen. Er ligt een grote groep snowboarders te wachten en ik zet mezelf goed voor schut door op een ongelofelijke knullige val te maken op mijn achterwerk. Als mijn zoons weer bij mij zijn vertellen ze enthousiast dat alle wachtende snowboarders mijn heel hard uitlachten. Ik verdedig me met de stoere taal dat ik twee of drie keer hun leeftijd ben en dat ik tenminste spring in plaats van alleen maar heel cool boven de jumpjes in de sneeuw te gaan liggen. Mijn zoons zijn jong en naïef en vinden mij door mijn uitleg nog steeds stoer. Gelukkig maar. Zolang het nog duurt geniet ik daar elke dag van!
De middelste in de lift
Op 31 december liggen we om 11 uur in bed. We worden wakker van het vuurwerk maar na een half uur is het leed geleden en slapen we weer verder. Op 1 januari staan we om 8 uur op en om 9 uur zitten we op weg naar huis. Kan me niet herinneren dat ik ooit zo vroeg uit bed ben gekomen op 1 januari en geen kater is ook een aparte belevenis op deze datum .
Wederom fantastisch weer. Ik volg blind de navigatie en heb geen idee wat die voor ons in petto heeft. We gaan over hele kleine binnen wegen en voor mijn gevoel de verkeerde kant op. Na een minuutje of 10 begint de eerste te kotsen en dat houdt niet meer op. Golf na golf komt naar buiten. Zoveel hebben die kinderen toch niet ontbeten? Op een gegeven moment moet het toch gewoon op zijn? Gelukkig hebben we grote plastic zakken in de auto liggen….
En mijn richtingsgevoel liet me niet in de steek; ineens staan we voor de Italiaans- Zwitserse grens, terwijl ik toch echt Oostenrijk had verwacht. En ik heb niet eens een paspoort bij me. 8-)
Ook qua vignet niet volgens verwachting. Wel 10 dagen Oostenrijk, geen CH. Er zit nog wel een 2010 CH-vignet op mijn auto, maar ja, het is de eerste dag van 2011. De douanier vraagt of we alcohol of sigaretten hebben en beiden is niet het geval. We mogen doorrijden en ik zeg ook maar niets over het vignet. En we gaan weer hoger en hoger. En nog weer hoger. Uiteindelijk gaan we over de Bernina pas, 2330 boven zee niveau. Mazzel dat die open is, volgens mij. Anders hadden we daar mooi gestaan. Waarschijnlijk hadden we dan terug gekund. Precies op het hoogste punt roept mijn oudste dat ie moet overgeven, wat een bijzondere foto oplevert.
Altijd op je hoogtepunt stoppen! Links het hoogste punt, rechts mijn zoon op een dieptepunt
Toen we na ruim 200 kilometer binnendoor eindelijk op de snelweg zaten ging het vlot. En begin van de avond waren we thuis.
Conclusie
We hebben een hele leuke vakantie gehad. Het weer en de sneeuwcondities waren fenomenaal, zeker voor kerstperiode. Het was vrij druk bij de liften, maar de wachttijden waren acceptabel. Passo Tonale kent een aantal leuke afdalingen maar is voor ervaren wintersporters zonder kinderen wat mij betreft niet de moeite waard. Ook voor gezinnen met kinderen is het niet ideaal; het is ver weg en linksom of rechtsom moet er een flink stuk binnendoor gereden worden. Zelf ben ik dol op autorijden in de bergen, dus ik vind het niet bezwaarlijk.
Het gebied leent zich niet voor het maken van tochten dus je doet vaak dezelfde afdalingen. Het eten is naar Italiaanse maatstaven niet al te best. Voor mensen die geen Nederlanders tegen willen komen op vakantie; Passo Tonale is hun gebied. Naast onze buren in het appartement, met wie we het bijzonder goed konden vinden, hebben we een week geen Nederlanders gezien.
Al met al toch genoten. Het was maar een tripje erbij als alternatief voor Winterberg. De jongste heeft zijn eerste wintersport ervaringen opgedaan en hij doet het goed. Die kan straks in Serfaus zo de grote piste op en de blauwe dal afdaling maken. Wat dat betreft; missie geslaagd.
Maar de kans dat ik er terugkeer is erg klein.
