Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Joep
Omdat Savognin een voor veel Nederlanders onbekend gebied is, schrijf ik een langer verslag dan ik normaal zou doen, waarin ik met name het skigebied en het dorp wat uitgebreider bespreek.
Overigens heb ik tijdens de vakantie al een paar korte berichtjes geplaatst. Die vind je hier.
Savognin
Savognin ligt aan de voet van de Julierpas. Deze pas is een oude handelsroute tussen het Rijndal in Zwitserland en het Engadin en Italië. Het is nog steeds een belangrijke doorgaande weg naar het Engadin en sinds de ingebruikname van de Vereina-tunnel bij Davos is het de enige pas die in de winter sneeuwvrij wordt gehouden. Het is een middelgroot skigebied met 80 km piste, overwegend middelzwaar. Overigens lijken die 80 km als je naar de kaart kijkt tamelijk overdreven; een flink deel van de pistekilometers lijkt in verbindingspistes te zitten. Savognin heeft geen hypermoderne liftinstallaties en zal zich om te concurreren met andere skigebieden dus op een andere wijze moeten profileren. Dat doet het vooral met het etiket familie- en kindvriendelijk. Dat lijkt zijn vruchten af te werpen want de ADAC (Duitse tegenhanger van de ANWB) heeft het gebied dit seizoen tot beste familiebestemming uitgeroepen. Een ander selling point is dat de brede pistes als ideaal voor het carven worden aangemerkt. Tenslotte is het gebied als één van de eerste in de Alpen begonnen met kunstmatige besneeuwing. Dat is bittere noodzaak, want door de inneralpine ligging krijgt het niet heel veel sneeuw. Helaas lijkt hier de wet van de remmende voorsprong te werken, want de besneeuwing van het gebied is inmiddels lang niet meer zo extensief als in andere gebieden. Als je weet dat het gebied vorig seizoen een nettowinst van 2300 CHF heeft gemaakt realiseer je je dat je hier niet in een hypercommercieel gebied zit. Toch zijn er al jaren plannen om flink te investeren in o.a. besneeuwing, nieuwe stoeltjesliften (er is nu nog een aantal lange sleepliften in het gebied) en zelfs uitbreiding van het gebied door nog een hele berg te ontsluiten. Daarbij moet ook de nederzetting Radons eraan geloven; met een aanzienlijke uitbreiding van de accomodaties daar moet deze kneuterige verzameling chalets gaan uitgroeien tot ‘Savognin 1900’.
Met 10 liften, waarvan slechts drie stoeltjesliften, is het, zoals gezegd, een bescheiden gebied. Naast een flink aantal stamgasten trekt het niet veel dagjesmensen (die zijn onderweg vanuit Zürich allang blijven hangen in andere gebieden). Echt druk is het er dus meestal niet. Toch is er geen misselijk hoogteonderscheid te skiën: de hoogste toppen liggen op 2713 m, resp. 2670 m. Vanaf hier zijn (doorgaande!) geheel besneeuwde afdalingen mogelijk tot het dal (1200 m), wat inhoudt dat er zo’n 1500 hoogtemeters worden overwonnen. Er zijn genoeg grote gebieden die hieraan niet kunnen tippen… Die hoge toppen zorgen, in combinatie met de besneeuwing, toch wel voor een relatief goede sneeuwzekerheid.
Voorpret?
De weken voordat we zouden gaan werden beheerst door een lange, droge periode. Pas begin maart kwam er weer enige sneeuw van betekenis. Of deze sneeuw ook tot het inneralpine Savognin zou doordringen was wel spannend. Met name toen op het Duitse Alpinforum een bericht verscheen waarvan de boodschap luid maar duidelijk luidde dat een bezoek naar Savognin pas weer de moeite waard zou zijn als er een dik pak nieuwe sneeuw zou vallen, begonnen we hem toch wel behoorlijk te knijpen. Dat is toch de pest van het moeten plannen van je vakantie; het blijft altijd maar afwachten of je een verstandige keuze gemaakt hebt.
Nu ligt Savognin een half uur rijden van Lenzerheide en 45 minuten van St. Moritz, dus plan B lag (bij mij tenminste) al lang klaar… Beide gebieden zijn groter en hoger en zouden dus wel uitkomst moeten kunnen bieden. Verder kon ik mezelf tevreden houden met de gedachte dat ik al een supergoede skiweek achter de rug had in Samnaun, dus ook een week gewoon lekker in de bergen zijn was ook al een goed vooruitzicht.
Deze vakantie stond in het teken van de kinderen: een van mij en twee van mijn zus, die met haar man natuurlijk ook mee was. Met mijn vrouw en mijn moeder erbij waren we dus met zijn achten. Savognin heeft kinderopvang vanaf 2 jaar. Vantevoren hadden we afgesproken dat we dit zouden bekijken en als het er goed uit zou zien zouden we het ook proberen. De twee oudste meiden (3,5 en 4,5 jaar) zouden misschien al skiles gaan volgen. Niets moest wat ons betreft.
De accommodatie hadden we gehuurd via wat vage Zwitsese site die het aanbod van een flink aantal particulieren op een rijtje zet. Je boekt dus rechtstreeks bij de eigenaar. Toen ik een aanvraag deed naar de beschikbaarheid van de woning werd mij te verstaan gegeven dat ik de woning dan wel tot en met tweede paasdag zou moeten huren. Twee dagen extra vakantie… Dat vonden wij natuurlijk helemaal niet erg. Kun je een beetje relaxed doen, misschien een dag helemaal niet skiën of een uitstapje maken naar één van de nabij gelegen skigebieden.
De reis en aankomst
Er was voor Duitsland “zwarte” zaterdag aangekondigd, dus we kozen voor de wat langere route door België, Luxemburg en Frankrijk. Een goede keuze denk ik, want we hebben totaal geen file gehad, terwijl het in Duitsland toch behoorlijk vast gestaan schijnt te hebben, al ver voor Basel. We hadden wel geluk dat we niet via Bern hoefden, want door een ongeval o.i.d. was de Belchentunnel een tijd afgesloten en op de radio werden daar lange files gemeld. De route naar Savognin is verder kinderspel. Alleen de laatste ca 20 km gaat over (een zeer goed te rijden) bergweg. Alles was overigens groen en onderweg was het op een gegeven moment 19 graden dus voor winterse omstandigheden hoefden we sowieso niet te vrezen. Ook in Savognin zag het er niet erg winters uit, maar daar hadden we eigenlijk wel een beetje op gerekend.
De woning die we hadden gehuurd voldeed goed aan de verwachtingen.
Ze lag als één van de weinige vrijwel direct naast de piste; het grootste deel van Savognin ligt aan de andere kant van het dal en iedereen die daar verblijft is afhankelijk van eigen vervoer of de skibus. Te voet is het dan 5-10 minuten, maar met je ski’s is dat toch wel een eindje. Overigens was er wel een depot in de naast het dalstation gelegen sportzaak.
Begin van de vakantie
De eerste dag begon met regen. Het was nog steeds te warm en aangezien het zelfs ’s-nachts niet had gevroren leek het ons niet het beste moment om het skigebied te gaan verkennen. Als het heel hard regende gingen de druppels over in sneeuw,
maar in het dal regende het daarna weer weg.
Gelukkig klaarde het ’s-middags op en konden we met de kinderen naar de proefles van de skischool. Deze bleek rommelig georganiseerd, en de eerste kennismaking met het skiën liep voor de kids dan ook vrij snel uit op een teleurstelling. Achteraf gezien zijn we ook stom geweest om niet eerst zelf met de kinderen even de klooien in de sneeuw alvorens ze het gekrakeel van zo’n proefles in te sturen. Nu was het allemaal net teveel. Maar een wat betere organisatie (en wat meer ski-juffen) was toch beter geweest en had ik voor de 20 CHF per kind voor een uurtje ook wel verwacht.
We hebben er verder niet lang om getreurd; het zonnetje was er inmiddels bij en het was nog zeer aangenaam buiten, dus we hebben nog lekker wat met de kinderen gespeeld. Het voordeel van de langere vakantie: je hebt niet het idee dat je ieder moment MOET ‘gebruiken’.
Eindelijk skiën
Maandagochtend was toch echt de tijd rijp om de piste op te gaan. Er was ’s-nachts nog wat neerslag gevallen en de temperatuur was nog wat gedaald. Helaas was het nog wel aardig bewolkt en in de tweede “tranche” van de rit naar boven zagen we op een gegeven moment geen hand meer voor ogen. Ik denk dan altijd maar aan die keer dat we in Les 2 Alpes in één keer helemaal naar boven waren gegaan en vanaf 3200 m. op de tast weer terugskieden naar het dorp. Als dát kon lukken… Aangekomen bij Somtgant bleek dat er toch redelijk veel belangstelling was voor de lift naar de Piz Martegnas. Misschien dat het zicht nóg hogerop wel beter zou zijn? Dat bleek inderdaad het geval, maar helemaal geweldig was het nog steeds niet. Met knikkende kniën kwamen we weer bij Somtgant aan en vonden we dat we de eerste chocomel al hadden verdiend. Langzaam werd het zicht wat beter. De blauwe piste naar Laritg was nog maagdelijk geprepareerd met een klein laagje vers erop: 
. Ook de rode langs de sleeplift was prima. Het bleek dat de sneeuw boven 2000 m. heel goed was, maar lager werd het toch snel smurrie. De dalafdaling was een mooi wit lintje.
Kunstsneeuw-pistes worden toch sneller pappig volgens mij. De pistes naar Radons lagen de hele tijd in zo’n dik wolkendek dat we daar maar niet heen geskied zijn. Al met al was ik (nog!) niet echt enthousiast over het skigebied. Als het zo zou blijven zou ik er toch snel op uitgekeken zijn, vreesde ik. De aanblik van de piste naar het dal maakte ook wel treurig. Als je hier langsrijdt met de auto zal je niet snel besluiten om te stoppen, vrees ik.
Kinderen de deur uit…
Na een inspectie van de lokaliteiten van de kinderopvang besloten we wel om de dinsdagochtend te kijken of de kinderen dat leuk zouden vinden. Voor het zeer redelijke bedrag van CHF 20 per kind konden ze er van 9 tot 12 terecht met slechts één ander kindje. Vier kids op één juf: dat is een verhouding die je in de Nederlandse KDV-en niet tegenkomt… Je raadt het al: de kinderen wilden zowat niet meer mee toen we ze kwamen halen, maar de belofte om ze mee te nemen in de stoeltjeslift deed wonderen. Kinderen tot 6 jaar mogen gratis mee in de lift. Maar met die kleintjes (de jongste van mijn zus is 2,5) in de stoeltjeslift vind ik toch een beetje eng. Je moet ze op schoot houden en dan maar hopen dat ze niet gaan kronkelen omdat ze bang zijn ofzo.
Maar goed: de kinderen waren dus dinsdagochtend onder de pannen en wij konden nu echt in vol ornaat kennis maken met het gebied, want de zon was erbij gekomen.
Het wordt al beter
Doordat de temperatuur nu toch echt flink onderuit gegaan was en de piste-dienst zijn werk goed had gedaan waren de meeste lager gelegen pistes nu ook in goede conditie. Hoewel het sneeuwdek hier en daar wat plekjes vertoonde was de kwaliteit van de pistes dik in orde. Gek genoeg waren met name de niet-kunstmatig besneeuwde pistes van goede kwaliteit. Het was overigens bijzonder rustig in het hele gebied. De dalafdaling was ook aanzienlijk verbeterd t.o.v. de vorige dagen, maar een piste die ooit grote papzooi was wordt natuurlijk nooit meer lekker pulverig. In het dal was het overigens nog steeds lente.
Lang niet alles open
Helaas bleek een flink aantal pistes blijvend gesloten (nrs. 2, 3, 4, 6, 12, 14, 17, 22). Sommige vonden wij er op de kaart interessant uitzien. Hierdoor was het aanbod naar mijn mening nog maar net voldoende. Zeker als je weet dat sommige van deze pistes dit seizoen eigenlijk nauwelijks geopend zijn geweest vraag je je af of Savognin het spelletje hier wel helemaal eerlijk speelt: je kunt wel een pistekaartje met 80 km pistes de wereld insturen, maar als een flink deel van die pistes alleen maar met supergoede omstandigheden geopend kan zijn… Sommige pistes liepen over zuidhellingen die, ondanks ligging boven 1800 m., nu al totaal groen waren!
Desalniettemin vond ik dat de variatie buitengewoon groot was en had ik soms het idee dat ik het hier beter naar mijn zin had dan in het –tig keer zo grote Ischgl/Samnaun. Het enige wat ik echt miste was een aantal pittige zwarte afdalingen.
Nog meer fraai weer
Volgende dag eigenlijk hetzelfde recept: goed weer, kinderen een ochtend naar de opvang en lekker genoten van de pistes. Vers geprepareerd tussen Tigignas en Somtgant:
Uitzicht naar het dal:
Fraai hooggebergte met op de voorgrond de pistes en de liften van Radons:
Dit is de modernste lift in het gebied; hij gaat naar de Piz Martegnas:
Het deelgebied in Radons is landschappelijk bijzonder mooi en er zijn heerlijk brede carve-pistes.
Het enige (voor sommige onoverbrugbare) nadeel is dat je er met sleepliften omhoog moet. Wil je vanaf Radons naar de Piz Cartas, dan leg je bijna 1000 hoogtemeters af in twee sleepliften. Dat kost dik 20 minuten. Hier staat dan ook een modernisering op het programma (besneeuwing, stoeltjeslift). Daartegenover staat dat het ook charme had en de luilekkerland-skiërs blijven weg: rust op de piste!
Off Piste
En toen zagen we dat de zwarte (gesloten) piste 22 toch beskied werd. De liftbediende mompelde nog iets van “u blijft beter op de geprepareerde pistes” maar deed dat niet erg overtuigend.Deze 22 was gewoon heerlijk te skiën, met een leuke laag poeder erop. Hadden de ‘pisteurs’ dan gewoon geen zin meer om alle pistes open te houden??
De 22 gaf toegang tot wat leuke, nauwelijks verspoorde off-piste mogelijkheden. Mijn Fischer All Mountain Carvers deden hun naam eer aan en dat ging toch even best heel lekker! ’s-Middags bleef ik met mijn zwager op de berg achter en heb ik nog wat off-piste geskied: erg fijn. Helaas wreekte het niet al te dikke sneeuwdek zich op een gegeven moment en had ik een mooie steen te pakken. Resultaat: op mijn neus de sneeuw in (die daar gek gelukkig weer een halve meter diep was). En even met knikkende kniën stilstaat bij het feit dat ik, een meter naast de piste, keurig met mijn kop op die steen had kunnen landen. Zonder helm… En een gat in mijn belag. Kl*te! Toen bleek dat de Lartitg-lift waarmee we weer omhoog moesten inmiddels dicht was. We moesten via piste 10 en piste 6 (beiden vanaf dat punt gesloten) naar beneden. Er lag nog sneeuw, maar het was wel duidelijk waarom de pistes dicht waren… Wel een heel voldaan gevoel toen we beneden waren.
De week vordert
Na deze superdagen was het weer donderdag wat minder, maar er was wel weer een (dun) laagje verse sneeuw gevallen op de reeds geprepareerde pistes; en dat betekende genieten. Ook overdag sneeuwde het nog een beetje:
Overigens wel gek dat het op de berg gesneeuwd had en ik het dal helemaal niet. Mijn moeder skiet niet meer en verveelde zich op een gegeven moment een beetje en zodoende zijn we de Julier-pas even opgereden.
Daar zagen we helaas helemaal niets, maar onderweg kwamen we wel door het dorpje Bivio, wat er toch ook wel heel leuk uitzag. Daar zijn 3 (lange!) sleepliften die wel 40 km piste ontsluiten! En door de hoogte (ca 1750 m) van het het dorp zijn ook de dalafdalingen prima. Helaas is het er niet meer van gekomen om daar te gaan skiën. En dat terwijl er voor die avond nog wel “vollemaan-skiën” was georganiseerd. En wat wou het toeval: het was een strak-heldere avond en wat kan die maan dan een hoop licht geven zeg. Echt spijt als haren op mijn hoofd dat we niet even zijn gaan skiën daar… In plaats daarvan een mooie wandeling gemaakt.
Op de terugweg van de pas kwamen we nog langs het Marmorera stuwmeer:
Uitzicht op Savognin:
Waar blijft die sneeuw?
Vrijdag stond in het teken van wachten op de sneeuw die maar niet kwam. Wel boze donkere wolken maar geen vlok… Pas ’s-avond om een uur of 9 begon het te sneeuwen. We zijn natuurlijk meteen gaan wandelen.
En toen de grote verrassing: zaterdagochtend, geheel in strijd met het weerbericht, prachtig weer! Met sneeeuw tot in het dorp.
Nu waren we echt blij dat we tot maandag “moesten” blijven! Met de kinderen met de pistetaxi naar Radons om te sleeën.
Daarna wederom heerlijk geskied. Ik was pas ’s-middags aan de beurt en toen was de nieuwe sneeuw al keurig in hoopjes geskied, maar toch fijn. Met mijn vrouw tot de aller-allerlaatste lift blijven skiën.
Winterwonderland
Zondag was het weer grauw weer maar het sneeuwde wel de hele dag. Heerlijk gewandeld met de kinderen door een prachtig versneeuwd landschap. Met de bus, die ook op zondag gewoon bijna elk uur rijdt, weer terug naar Savognin. Gasten in het dal reizen met Gästekarte gratis. Kaart vergeten? Ga maar lekker zitten hoor!
Ook in het dorp zag het er nu echt anders uit:
Altijd moeilijk te geloven dat het kort ervoor nog helemaal groen was….
Maandag weer op weg naar huis, zeer voorspoedig gereisd.
Conclusie
Wij hebben een hele fijne vakantie gehad.
Savognin is een authentiek dorp, waar in het oude dorpsgedeelte nog kleine boerderijtjes en dergelijke te vinden zijn. Het is dus zeker geen specifiek wintersport-oord. Persoonlijk vond ik dat juist een pluspunt. We hadden absoluut niet het gevoel middenin een touristencircus te zitten. Er is op het gebied van après-ski en dergelijke zo goed als niets te doen. We zijn niet echt op zoek geweest naar leuke restaurants o.i.d. om te eten dus daar kan ik niet zoveel van zeggen. Supermarkten (m.n. de Spar was goed gesorteerd), bakkers, sportzaken en dergelijke zijn er allemaal.
De omgeving vond ik heel erg mooi en biedt ook mogelijkheden voor niet-skiërs. Er waren behoorlijk veel winterwandelwegen. Mooie ritjes met de trein en/of bus zijn er ook te maken. Ben je mobiel en flexibel, dan kun je vanuit Savognin ook nog makkelijk een aantal andere skigebieden bezoeken. Onder andere St. Moritz, , Davos, Splügen en Flims/Laax zijn binnen een uur te bereiken. Lenzerheide is een half uurtje en Bivio 20 minuten. Voor tourskiërs is het ook een heel geschikte omgeving. Rond de Julierpas hebben we er veel gezien.
Waarom Savognin als kindvriendelijkste gebied is uitgekozen door de ADAC is mij een raadsel: niet dat er van het tegendeel sprake was, maar de voorzieningen waren naar mijn inschatting niet buitengewoon. De compactheid van het gebied, in combinatie met toch een gevarieerd piste-aanbod is wel een pluspunt voor de familievakantie. Hier staat weer tegenover dat bijvoorbeeld de kinderskiweide in het dorp ligt en niet per ski vanuit het gebied te bereiken is. Ook is de nederzetting Radons alleen per ski te bereiken als je eerst met drie stoeltjesliften naar de Piz Martegnas (2700 m) gaat. Dan dus weer een heel eind naar beneden. Dat doe je met kleine kinderen die nog moeten leren skiën niet zo snel, terwijl het wel een ontzettend leuke en idyllische plek is om met je kinderen in de sneeuw te spelen. Er zijn bovendien twee babyliftjes! Nu rijdt er wel een soort Piste-taxi tussen Tigignas en Radons, maar dat is ook wel een hele bezoeking. Hij rijdt bovendien maar 1 keer per uur (maar niet niet tussen-de-middag) en er kunnen maar 20 man in ofzo. Die is dus snel vol. Bij Tigignas was ook een oefenweitje en daar heeft mijn zus met haar oudste nog wat geklooid op de ski’s. Verder is daar weinig te doen voor kinderen. Er is wel een heel leuk sleepad van Somtgant naar Radons. Een leuke kinderspeelweide op de berg zou toch wel een aanwinst zijn, vonden wij. In het dorp is er wel een, maar als je het vergelijkt met wat wij in Serfaus/Fiss hebben gezien steekt het daar toch wel intens schril bij af. Er waren bijna geen speeldingen, alleen een lopende band en misschien twee poortjes ofzo. Ook hier gold dat sommige (lager gelegen) sleepaden de hele week dicht zijn geweest.
Savognin ligt wel lekker centraal in het dal en je kunt er alle kanten op. Binnen vijf minuten loop je op een leuk wandelpad, waar ook met sneeuw makkelijk te lopen is. Ik heb het er bijzonder goed naar mijn zin gehad. Vanwege een paar logistieke aspecten geen absolute aanrader, maar als je geen circus wilt en een beetje authentieke sfeer, zit je hier gebakken! En dan heb ik het nog niet eens gehad over de speciale lokale kaasfondue-mix. Jummie!
Groeten,
Joep
